Na nieludzką ziemię – sowieckie deportacje Polaków na Sybir

10 lutego 1940 roku rozpoczęła się pierwsza masowa deportacja Polaków na Sybir, przeprowadzona przez NKWD. W głąb Związku Sowieckiego wywieziono około 140 tys. obywateli polskich. Wysiedlani mieszkańcy byli często zaskakiwani przez Sowietów w nocy lub o świcie, a następnie zmuszani do jak najszybszego spakowania najpotrzebniejszych rzeczy i prowiantu. Deportowanych kierowano na dworzec kolejowy, na którym oczekiwały już nieocieplane wagony. Bydlęce wagony, w których panowało przepełnienie, chłód, fatalne warunki sanitarne oraz niedostatek wody pitnej. Wielu umarło już w drodze, tysiące nie wróciły do kraju. Masowe zsyłki rozpoczęte 10 lutego władze ZSRS kontynuowały w następnych miesiącach – kolejne wielkie akcje deportacyjne przeprowadzono 13 kwietnia, na przełomie czerwca i lipca oraz w maju i czerwcu 1941 roku. Władze ZSRS traktowały wywózki nie tylko jako formę walki z wrogami politycznymi, ale także element eksterminacji polskich elit, a przede wszystkim możliwość wykorzystania tysięcy osób jako bezpłatnej siły roboczej. Katorżnicza praca w syberyjskiej tajdze przy sięgającym kilkadziesiąt stopni mrozie, głodzie i chorobach zabijała wielu zesłańców. Była to przemyślana i planowo przeprowadzana zbrodnia na polskim narodzie.

Chcąc uczcić pamięć ofiar tych nieludzkich wysiedleń Członkowie oraz Sympatycy Koła Sybiraków w Rogoźnie spotkali się 10 lutego 2022 roku. Spotkanie rozpoczęła msza  święta w intencji Sybiraków w Kościele pw. Świętego Ducha w Rogoźnie. Po mszy delegacje Koła i zaproszeni goście: Burmistrz Rogoźna Roman Szuberski, Wiceburmistrz Wągrowca Remigiusz Priebe, Wicestarosta Wągrowiecki Michał Piechocki oraz Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 im. Olimpijczyków Polskich Danuta Karolak wraz z uczniami złożyli symboliczne wiązanki kwiatów pod pomnikiem „W Hołdzie Ofiarom Ludobójstwa 199-1956 Sybir-Katyń”, na placu Jana Pawła II. Następnie zebrani udali się do Ośrodka Sportu i Rekreacji w Rogoźnie, gdzie odbyło się spotkanie Koła. Historia polskich Sybiraków, trudna i bolesna, nie może być zapomniana, bo jak pisał Adam Mickiewicz:

„Jeśli zapomnę o Nich, Ty, Boże zapomnij o mnie.”