Zabytki Siernik:
Zespół pałacowo-parkowy - należy do najcenniejszych zabytków architektury dworskiej w Wielkopolsce. Tworzą go centralnie usytuowany pałac, dziedziniec z aleją kasztanowców, cztery oficyny oraz rozległy park krajobrazowy. Założenie pałacowe projektu Jana Christiana Kamsetzera zrealizowali architekt-budowniczy Antoni Hoehne i rzeźbiarz Jan Szeps. Główną oś założenia wyznacza 300-metrowa aleja, na której początku zbiegają się promieniście trzy drogi z okolicznych wsi. Zamknięcie alei stanowi pałac położony na lekkim wzniesieniu, ujęty po bokach dwiema oficynami.
Pałac - wzniesiony w latach 1786-88 dla Katarzyny z Raczyńskich Radolińskiej. Od roku 1837 należał do Szułdrzyńskich. Jest niewielki, jego czysto klasycystyczną sylwetkę cechuje spokój, lekkość i wdzięk. Obiekt w większości zbudowany z cegły i otynkowany. Głowice i bazy kolumn oraz pilastry i schody wykonane zostały ze śląskiego piaskowca. Na froncie budynku, nieco wysunięty do przodu i wsparty na czterech kolumnach jońskich, znajduje się portyk z trympanonem, w którego polu umieszczono białą tablicę marmurową z napisem: "SOBIE, SWOIM, PRZYJAŹNI, CZASOWI." Za portykiem wnęka, następnie obszerny westybul i dwukondygnacyjna rotundowa sala balowa. Do wejścia wiodą trzynastostopniowe schody.
W fasadzie ogrodowej trójboczny wysunięty ryzalit z łukowato ujętymi drzwiami wejściowymi. Prowadzą do nich dwubiegunowe schody, pod którymi znajduje się zejście do piwnicznej sala terrena. Zwieńczeniem ryzalitu jest ozdobny kartusz, na którym wyryto monogram fundatorki - CR. Dach czterospadowy kryty dachówką z oknami powiekowymi. Wnętrza zachowały pierwotne rozplanowanie. Środek parteru zajmuje wielka, reprezentacyjna sala, okrągła, nakryta spłaszczoną kopułą. Były w niej iluzjonistyczne malowidła, a w kopule wizja nieba z obłokami, w narożnikach dwa proste kominki. Tzw. Sala Biała ozdobiona była sztukateriami, sufity ozdobione były rozetami w kształcie parasola. Na piętrze wnętrza niższe o przeznaczeniu mieszkalnym.
Obecnie pałac stanowi własność prywatną.
"Pałac w Siernikach, już przez współczesnych określany mianem arcydzieła, jest najwybitniejszym dziełem klasycystycznej architektury rezydencjonalnej w Wielkopolsce. W dziejach wiejskiej siedziby otwiera nową epokę pałacu-willi, zapoczątkowując długi szereg klasycystycznych siedzib o tym charakterze wybudowanych pod koniec XVIII i na początku XIX wieku. Bezpośrednio odwołują się do niego pałace w Objezierzu, Racocie, Lewkowie, Pakosławiu i Mchach, a w sposób pośredni wzorują się na nim rezydencje w Śmiełowie, Dobrzycy, Gębicach, a także Lubostroniu." [Libicki Piotr, Wielkopolska. 21 jednodniowych wycieczek, Poznań 2001]
Zabudowania gospodarcze - skupione wokół dwóch dziedzińców po północno-zachodniej stronie alei, oddzielone od pałacu gęstą ścianą drzew. Z obu stron pałacu symetrycznie usytuowane, wzniesione po 1792 roku, początkowo identyczne, dwie oficyny, piętrowe z potrykami o dwóch kolumnach. Na trójkątnych frontonach oficyn ozdobna litera R Radolińskich i herb Szułdrzyńskich. Przy wylocie głównej alei na dziedziniec dwie mniejsze oficynki pałacowe z początku XIX wieku. Kryte dachami naczółkowymi, natomiast wejście ujęte w dwie półkolumienki.
Figura Matki Bożej z 1912 roku znajdująca się w zabytkowym parku:
Zabytkowy park:
